Miejsca,  Uczucia

Pamięci tych, którzy zginęli na drodze

Tragiczna śmierć bohaterskiego ojca, który wypchnął dziecko i swoją żonę, a sam zginął pod kołami rozpędzonego samochodu w Warszawie, wstrząsnęła niedawno opinią publiczną. Najwięcej ludzi ginie właśnie w wypadkach drogowych. W roku ubiegłym śmierć na polskich drogach poniosło blisko 3 tysiące osób. W szczególny sposób honoruję 1 listopada wszystkich, którzy zginęli na drodze. Mam ku temu szczególny powód…

Kiedy nie odwiedzam rodzinnego Chojnowa i zostaję w Warszawie odwiedzam z rodziną pobliski Cmentarz Bródnowski. Jest wiele opuszczonych i zapomnianych grobów. Nie mamy tu pochowanych bliskich, ale to dla nas doskonała okazja, aby zapalić znicze tym, których rodziny mieszkają daleko i nie mogły dotrzeć na miejsce. Co roku spełniam też obietnicę, którą dałam przed laty pewnej nieznajomej kobiecie.

I tym razem dopełniłam przyrzeczenia. Co roku zapalam gromnicę – za tych, którzy zginęli na drodze. Robię to od blisko 30 lat, spełniając prośbę nieznajomej kobiety. Jestem jedyną osobą, która w Święto Zmarłych (wolę tę nazwę) idzie przez cmentarz z gromnicą. Już się przyzwyczaiłam do zdziwionych spojrzeń. A wszystko zaczęło się pewnego listopadowego wieczoru.

To było dziwne zdarzenie. Takie, o jakich czyta się w książkach. Do dziś nie mogę znaleźć odpowiedzi na pytanie – dlaczego kobieta, z tłumu stojących ludzi na chojnowskim cmentarzu, wybrała właśnie mnie? Może znała kogoś z mojej rodziny? A może to czysty przypadek? Warto wspomnieć, że stałam wtedy z babcią, której mąż, a mój dziadek zginął potrącony przez samochód.

Tego wieczoru na cmentarzu panował wyjątkowy klimat. Pięknie migotały ogniki, było ciepło, nastrojowo i refleksyjnie. W powietrzu unosił się zapach palonych zniczy. Słabo pamiętam wygląd kobiety, która do nas podeszła. Ja miałam wówczas 18-19 lat. Ona starsza, drobna, niska, ubrana w płaszcz. Grzecznie zapytała czy może nam przeszkodzić i o coś poprosić. Zwróciła się do mnie słowami:

Mam już swoje lata. Nie wiem jak długo będę żyć, ale mam do Pani wielką prośbę. Co roku przychodzę na cmentarz i zapalam gromnicę za tych, którzy zginęli na drodze. Czy mogłaby Pani kontynuować tę tradycję?

Cóż mogłam odpowiedzieć? Zgodziłam się i ze zdziwieniem popatrzyłam na moją babcię. Ponownie odwróciłam głowę w stronę kobiety, ale ona gdzieś rozpłynęła się w ciemności. Po powrocie do domu długo dyskutowaliśmy o tym zdarzeniu. Ostatecznie uznaliśmy, że zgodziłam się na tę nietypową prośbę, więc powinnam dotrzymać słowa.

Minęło wiele lat, a ja co roku kupuję gromnicę i zapalam ją na cmentarzu 1 listopada. W tym roku był to Cmentarz Bródnowski, gdzie światełka pali się masowo przy figurze Matki Boskiej. Wśród dziesiątek różnokolorowych zniczy ona góruje nad nimi, jedyna – moja gromnica zapalana za tych, którzy stracili swoje życie na drodze.

Próbowałam, pytając duchownych, zrozumieć sens i znaczenie tego gestu. Bezskutecznie. Jedyne, na co się natknęłam, to stwierdzenie „Gromnica – światło w ostatniej drodze”. Przy czym wiadomo, że gromnica towarzyszy wiernym przez całe życie – od momentu chrztu św., poprzez komunię św., aż do momentu śmierci, kiedy wkładało się ją do rąk zmarłych. Poświęcona 2 lutego w święto Ofiarowania Pańskiego, zwane świętem Matki Bożej Gromnicznej, chroni przed nieszczęściami i kataklizmami. Kiedyś stawiano ją w oknie w czasie wichury lub burzy.

Odnoszę wrażenie, że jej moc w dzisiejszych czasach nieco przygasła. Nie pełni takiej roli w naszych domach, jak dawniej. Tym bardziej niespotykane jest palić ją w dniu Wszystkich Świętych. Swoją misję wypełniam jednak gorliwie przez tyle lat i mam nadzieję przekazać kiedyś ten zwyczaj komuś innemu.

Łatwiej lekko pisać, niż lekko przejść przez życie, ale razem jest znacznie łatwiej. Zapraszam więc do wspólnej podróży przez codzienność. Znajdziecie tu chwilę wytchnienia, dużą dawkę optymizmu i wiele inspiracji. Pokazuję jak wielką moc ma siła pozytywnego myślenia, a także jak dostrzegać efekty uboczne trudnych decyzji i niesprzyjających zdarzeń.

Leave a Reply